De eerste twee dagen had ik geen pijn door de vele verdoving, dag drie en vier waren de moeilijkste omdat de morfine dan werd afgebouwd (met gevolg: pijn en overgeven), maar vanaf de vijfde dag ging alles exponentieel beter!
Je mag eigenlijk naar huis als je trappen kan doen. Ik was een beetje bang voor het half uur in de auto zitten, maar dat viel goed mee (omdat de zetel bijna helemaal plat lag). En dan… eindelijk thuis!
Samen met de kinesist heb ik woensdag eens wat trappen gedaan, het lukte. Ook ging het om, op het einde van de gang, naar de wc te gaan. Zo had ik die plas-kan niet meer nodig.
De kinesist kwam al vroeg en leerde me rechtzitten. Hij zei dat ik in ‘blok’ moet blijven, dat wil zeggen dat mijn schouders en mijn heupen niet mogen bewegen t.o.v. elkaar. Dan duurde het niet lang meer voor ik kon rechtstaan en wat stapjes doen.
Ik ben me ook eens gaan meten: ik ben 5 cm gegroeid in 4,5 uur. Nu meet ik 1 meter 79. Ik ben niet 100% zeker van deze cijfers (omdat het niet met dezelfde meter was), maar één ding is zeker: ik ben nu groter dan mijn vader. Ik heb weer goed geslapen en niet meer overgegeven. Dit was de dag om naar uit te kijken omdat er die dag foto’s zouden worden genomen. En ik moest op de foto’s wachten om te weten of de operatie geslaagd is. Pas dan zou ik mogen beginnen met rechtzitten en stapjes zetten. De foto’s bleken perfect, de operatie was geslaagd. Voor de operatie Na de operatie     Er zijn 9 wervels vast gezet, allemaal borstwervels, dat wil zeggen dat ze niet aan de lendenwervels zijn gekomen. Daardoor zal ik bijna geen beperkingen op mijn bewegingen hebben. Dat komt omdat de meeste bewegelijkheid in de lendenwervels zit.
 Ik heb goed geslapen en mijn ontbijt is binnen gebleven. Ik heb ook wat kunnen lezen met mijn prismabril. Dat is een speciale bril maarmee je al liggend kan lezen, zonder je armen te moeten opheffen. Dit was een goede dag.
Ik heb heel slecht geslapen en nog eens moeten overgeven. In de namiddag mocht de blaassonde er uit. Vanaf dan moest ik in een kan plassen. Ik heb ook een kwartje van een boterham gegeten, daardoor moest ik weer overgeven. Ik heb die dag nog een klein beetje tv kunnen kijken, maar het was weer geen leuke dag.
In de voormiddag heb ik nog veel geslapen maar in de namiddag lukte dat niet meer. Dan moest ik proberen de pijnpomp niet meer te gebruiken. Daardoor had ik meer pijn.
Ik probeerde ook wat yoghurt en een stukje betterfood, maar daardoor moest ik overgeven. Het was geen leuke dag. Van die dag weet ik niet veel meer. Dat komt waarschijnlijk door de verdoving. Ik had naast permanente verdoving ook een pijnpomp: als ik op een knopje duwde dan kreeg ik een ‘shot’ morfine. Heel effectief maar niet om mee te overdrijven: er zit een limiet op zodat je nooit teveel kan nemen. Het enige wat ik me van die dag nog verder herinner is dat de pijnpomp kapot ging en het twee uur duurde voordat ze een nieuwe hadden. Ondertussen kreeg ik alternatieve pijnstilling. Ik had die dag geen pijn.
De operatie begon om 12:50 uur en duurde 4,5 uur. Dat is minder dan verwacht (normaal 5-6 uur). Alles was heel goed verlopen. Het eerste bezoek kon om 18:45 (1 persoon) en van 20:00 tot 20:30 twee personen.
Ik weet nog dat er veel buisjes op mij waren aangesloten: infuus in arm, infuus in halsslagader, blaassonde (om te plassen zonder te moeten bewegen) en een masker voor extra zuurstof (maar dat mocht er al snel af). | AuteurIk ben Maarten Vanden Berghe, geboren in '94. Geopereerd aan scoliose op 30 juni 2011, toen was ik 16 jaar. ArchiefJuni 2011 CategorieënAlles Wil je zien hoe het met me was in het ziekenhuis? Klik hierboven op 'Ziekenhuis'.
|
RSS Feed